ز ره هوس به تو کی رسم نفسی زخود نرمیده من همه حیرتم به کجاروم به رهت سری نکشیده من به چه برگ ؛ ساز طرب کنم زچه جام ؛ نشئه طلب کنم ؟ گل باغ شعله نچیده من می داغ دل نچشیده من تو به محفلی ننموده رو که زتاب شعله ی غیرتش همه اشک گشته به رنگ شمع و زچشم خود نچکیده من چه بلا ستمکش غیرتم چه قدر نشانه ی حسرتم که شهید خنجرناز تو شده عالمی و تپیده من تو و صد چمن طرب و نمو من و شبنمی نگه آبرو به بهار عالم رنگ و بو همه جلوه تو همه دیده من به کدام نغمه ی دل گسل زنوا کشان نشوم خجل چو جرس به غیر شکست دل سخنی زخود نشنیده من من بیدل و غم غفلتی که زچشم پر ز فسون تو همه جا زجلوه ی من پراست و به هیچ جا نرسیده من